Terug naar de Intensive Care

Hiervoor beschreef ik de transplantatie, de eerste periode op de Intensive Care en de terugkeer naar de verpleegafdeling. Dit sloot ik af met de boodschap dat ik terug geplaatst zou worden op de IC. Hierbij mijn vervolg.

Weer aan de beademing

Op woensdag 19 juli wordt ik in de ochtend teruggebracht naar de IC. Het is mij nog onduidelijk wat er aan de hand is maar ben wel blij dat er actie ondernomen wordt. Ik was de uitputting nabij. Wel krijg ik de boodschap op de IC dat ik weer beademd zal moeten worden, ik schrik er toch wat van. Niet zo zeer van het feit zelf maar meer omdat ik er tegenop zie weer een beademingspijp in mijn keel te krijgen. Bij de operatie zelf gebeurde dit onder narcose en ga er nu eigenlijk vanuit dat dit nu niet het geval zal zijn. Onder invloed hiervan ga ik nog even in ‘discussie’ met de arts of het echt wel moet. Hij is echter duidelijk, termen als afstoting, longontsteking e.d. komen voorbij. Ik geef daarop maar snel mijn fiat. Tot mijn opluchting wordt een infuus aangebracht met de boodschap dat ik daarna een licht roesje ga voelen. Gelukkig toch even een verdoving voor het plaatsen van de beademingspijp! Bij de term ‘licht roesje’ ging ik er volledig van uit dat ik na een half uurtje o.i.d. wel weer bij zou komen. En inderdaad; ik kwam weer bij en dacht nog steeds dat het nu een half uurtje later was. De werkelijkheid bleek echter anders. Er waren ondertussen vier volle dagen verstreken.

Vergeten periode

In de eerste vier dagen ben ik overigens wel af en toe ‘bij’ geweest maar daarvan kan ik mezelf niets meer herinneren. Ik schijn netjes geantwoord te hebben op een verzoek mee te willen doen aan een onderzoek, ik schijn aandachtig naar artsen geluisterd (en geknikt) te hebben toen deze mijn ouders uitleg kwamen geven over de stand van zaken en de risico’s. Er is toen verteld dat ik een longontsteking had opgelopen. Toch weet ik hier niets meer van.

Paul geeft het op?

In de eerste dagen heb ik vooral mijn ouders flink laten schrikken. Het schijnt dat ik eigenhandig tot twee keer toe mijn maagsonde verwijderd heb. Deze werd gebruikt voor de toediening van voeding en medicijnen. De impliciete boodschap die hiervan uitging was dat het voor mij genoeg geweest was. Ik ben me er echter niet van bewust dat ik het op wilde geven. Vermoedelijk had ik gewoon kriebel aan mijn neus door het slangetje en de pleister die het slangetje op zijn plaats moest houden. En wat doet een mens met kriebel aan de neus? Zelfs onder narcose wilde ik kennelijk van de kriebel af.

Het resultaat van mijn actie was echter dat mijn ouders besloten zo veel mogelijk tijd bij mij door te brengen. Bij het terugkerende ‘wakker’ worden waren zij dan ook veelal aanwezig. De eerste zin die ik mij kan herinneren die uitgesproken werd was ‘het komt goed Paul, het komt goed’.

Belangrijke communicatie

In de navolgende communicatie werd verder gebruik gemaakt van een bord met papier en pen. Mijn eerste zinnetjes? Met stip: ik moet poepen! Gevolgd door: Ik heb honger, Ik heb dorst, Hoe is het met Hanny?

Weer de schijnwerkelijkheid

Verder herinner ik me –onder invloed van de narcose- vooral de mooiste taferelen, draadfiguren en complete steden die zich voor mij opbouwden als ik mijn ogen dicht had. Slechts 1 maal had ik een wat ‘angstiger’ gevoel bij deze schijnwerkelijkheid. Ik was daarbij een soort gigantische kubus aan het vormen slechts bestaande uit de spanten en tussenstukken. Op een bepaald moment was ik dermate hoog boven de grond dat het me te griezelig werd, stel dat ik zou vallen? Het openen van de ogen was weer voldoende om uit deze schijnwerkelijkheid terug te keren.
Ook hoorde ik regelmatig muziek op de IC. Pas achteraf realiseerde ik me dat dit ook de invloed van de narcose / pijnstilling geweest moest zijn.

Fysiotherapie

Tijdens de laatste dagen op de IC werd ook weer begonnen met fysiotherapie. Ook deze keer moest ik weer uit bed komen. Dat viel nu even tegen! Terwijl bij de eerste IC opname ik nog redelijk op mijn benen stond had ik nu het gevoel vrijwel geen spierkracht meer over te hebben. Op de IC is daarom ook nog gebruik gemaakt van een apparaat om met elektrische stroompjes mijn beenspieren te activeren terwijl ik in bed lag.

Mijn conditie / kortademigheid

Conditioneel voelde ik me slecht. Ook mijn saturatie (zuurstofpeil in het bloed) bleef voor mijn gevoel te laag. Veel hoger dan 90/92 % was niet haalbaar. Bij de minste inspanning zakte dit naar 85 %. Uit longfoto’s bleek dat er nogal wat vocht achter een van mijn longen zat. Via een punctie tussen het schouderblad is daarop een dun slangetje naar binnen gebracht om het vocht af te voeren. Totaal werd op die manier nog een ruime halve liter vocht verwijderd. Het gaf wel wat verbetering maar de saturatie bleef mij wat zorgen baren.

De longontsteking onder controle

Tijdens de zeven volle dagen opname op de IC is de longontsteking goed onder controle gebracht. Op 26 juli mocht ik daarom wederom terug naar de verpleegafdeling.

…. Wordt vervolgd…..