De grote klussen geklaard

Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer. Eindelijk geef ik mezelf de ruimte en tijd om mijn verhaal voort te zetten. Na mijn opname en Hoog Urgent plaatsing was het van belang te kiezen hoe de nog beschikbare tijd ingevuld zou worden. Het begrip ‘beschikbaar’ is daarbij een nogal elastisch begrip. In principe kunnen elk moment donorlongen beschikbaar komen, het kan echter ook maanden duren. En wat als de rek er uit is of het elastiekje knapt?

Ik koos er voor om rekening te houden met het meest negatieve scenario en eerst die dingen te doen die bijdragen aan een correcte afronding van het leven. Vlak voor mijn opname had de samenwerking met een collega-ondernemer geresulteerd in de start van twee nieuwe BV’s. Hieruit kwamen nogal wat administratieve klussen voort. Daarnaast is netjes mijn boekhouding bijgewerkt, is mijn papieren- en digitale archief (mijn notebookje dus) geschoond en geactualiseerd en -niet onbelangrijk- zijn de nog uitstaande debiteuren vriendelijk verzocht hun rekeningen te betalen. Verder is de tijd besteed om een lange lijst mailtjes te beantwoorden. Mailtjes die soms in alle drukte al een half jaar of langer op beantwoording zaten te wachten.

Al met al ben ik nog niet getransplanteerd en heb ik me in de afgelopen maanden eigenlijk best vermaakt. Het komt misschien wat vreemd over, na 15 weken geïsoleerde ‘verpleging’ zou je eerder verwachten dat ik het compleet zat zou zijn. Mijn werkzaamheden hebben er in elk geval voor gezorgd dat ik me niet hoefde te vervelen. Gelukkig heb ik zelfs nog een stapeltje klusjes liggen al hebben die een wat minder grote prioriteit.

Hoe is het lichamelijk met me? Nou simpel, het is altijd ‘goed’ met me! Mensen die me kennen weten echter aan de manier waarop ik het uitspreek of dat echt ‘goed’ betekent of ‘heel erg goed’, ‘een beetje minder goed’ of ‘heel erg minder goed’.

Dat het echter niet super gaat is me zelf wel duidelijk. In de spaarzame momenten dat ik losgelaten word heb ik twee keer de UMC tuin bezocht. De eerste keer (2 maanden terug) met een zuurstoftankje aan mijn schouder was dat nog goed te doen. De tweede keer (1 maand terug) koste mij de terugweg al behoorlijk wat moeite. Toen ik dan ook afgelopen maandag wederom mijn zuurstoftankje wilde uitlaten besloot ik deze op een rolstoel te plaatsen. Gezamenlijk haalden we de tuin echter niet meer. Nog niet de helft van de vorige afstand werd afgelegd waarbij tot drie keer toe op een bank flink hijgend ‘hersteld’ moest worden. Na terugkomst moest ik gelijk aan de beademing om weer een beetje bij te komen.

Hoe is het geestelijk met me? Nou simpel, als ik naar bed ga slaap ik altijd binnen vijf minuten. Hoewel, eerlijk gezegd was afgelopen maandag even een domper en voelde ik voor het eerst wat ‘onrust’ over me komen. Mogelijk dat ik dit keer pas na 15 minuten sliep.

Voor de rest is de psychosociale opvang geweldig hier. Naast maatschappelijk werk en een humanistisch raadsman is een ruime voorraad verpleegkundigen aanwezig. Buiten de doelgerichte bezoeken om gebeurt het regelmatig dat er even wordt bijgepraat, door de vele wisselingen in de dag en in de week leer je toch een groot deel van het personeel kennen. Daarnaast spelen familie, vrienden, klanten en zelfs totale onbekenden een belangrijke rol door de bezoeken, gesprekken, kaartjes en de e-mailtjes. Ieder draagt er tot nu toe op zijn of haar wijze aan bij dat ik me in de huidige situatie nog prettig voel.